Błogosławieństwa ojca twego niech dłużej trwają niż błogosławieństwa mych przodków, jak długo trwać będą pagórki odwieczne - niechaj spłyną na głowę Józefa, na głowę tego, który jest księciem wśród swoich braci!
Św. Norbert, biskup. Urodził się około 1080 r. w Nadrenii. Był subdiakonem i kanonikiem w Xanten.
Przebywając na dworze arcybiskupa Kolonii Fryderyka II i cesarza Henryka V, prowadził życie świeckie.
W 1115 r. podczas burzy omal nie zginął od pioruna. Wydarzenie to spowodowało zmianę jego życia.
Wstąpił do benedyktynów podejmując pokutę. Wyrzekł się godności i majątków kościelnych. Po przyjęciu
święceń kapłańskich zaczął pracować jako wędrowny kaznodzieja. W 1120 r. założył zakon według
reguły św. Augustyna w Prémontré (norbertanów). Od 1126 r. był arcybiskupem Moguncji, gdzie pracował
nad odnową Kościoła. Pełnił także obowiązki kanclerza Rzeszy. Zasadniczość i surowość biskupa
Norberta stały się powodem rozruchów, a w konsekwencji opuszczenia przez niego miasta. “Na tle gorliwej
i owocnej pracy dla Kościoła cieniem kładzie się jego stosunek do Polski” - pisał Henryk Fros SJ.
Wychowany w ideologii świętego cesarstwa rzymskiego, z którym tak łatwo utożsamiano dobro Kościoła,
wysuwał roszczenia jurysdykcyjne wobec diecezji polskich, nie uznając metropolii gnieźnieńskiej.
Umarł 6 czerwca 1134 r. Kanonizowany w 1582 r. Jest patronem Pragi, zakonu norbertanów, sióstr norbertynek
oraz wszystkich wspólnot jego imienia.