Św. Katarzyna ze Sieny dziewica, zakonnica, doktor Kościoła. Urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie. Była przedostatnim dzieckiem z dwudziestu pięciu, w mieszczańskiej rodzinie Jakuba i Mony Benincasa. Jej matka była córką poety Nuccio Piagenti. Katarzyna jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności. Mając kilkanaście lat wstąpiła do zakonu dominikanek. Modlitwa, pokuta, posługi- wanie trędowatym wypełniały jej młode życie. W wieku 20 lat jest już osobą w pełni ukształtowaną, wielką mistyczką. 1 kwietnia 1375 r. otrzymała stygmaty Z jej przemyśleń i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła i świata. Podczas licznych wtedy konfliktów na terenie Italii i w samym Kościele była orędowniczką pokoju i mediatorem. Domagała się od kolejnych papieży ich po- wrotu z Awinionu do Rzymu. Wobec nieskuteczności wysyłanych listów udała się do Awinionu, by skło- nić Grzegorza XI do zamieszkania w Wiecznym Mieście. Kiedy papież zdecydował się powrócić, jej po- średnictwu przypisywano to ważne wydarzenie. Po jego śmierci, na życzenie Urbana VI, Święta udała się do Rzymu, aby podjąć działalność dla dobra Kościoła. Umarła 28 kwietnia 1380 r. w wieku 33 lat. Jej relikwie znajdują się w rzymskim kościele S. Maria sopra Minerva. Jest patronką Włoch, Rzymu, Sieny oraz pielęgniarek, strażników, strażaków. W ikonografii Święta przedstawiana jest w habicie dominikanki, w koronie cierniowej, z krzyżem w dło- niach, z różańcem. Trzyma tiarę. Ukazywana jest także z Dzieciątkiem Jezus, które podaje jej pierścień - znak mistycznych zaślubin, których dostąpiła. Jej atrybutami są także: czaszka, diabeł u stóp, krucyfiks, lilia, serce.