Św. Izydor z Sewilli, biskup, doktor Kościoła. Urodził się około 560 r. w Kartaginie. Pochodził z rodziny, która dała Kościołowi dzieci wyniesione do chwały ołtarzy - św. Leonarda i św. Fulgencjusza, braci św. Izydora, oraz św. Florentynę - ich siostrę. Wychowywał się i kształcił u boku swego starszego brata Le- onarda, biskupa Sewilli. Po jego śmierci objął biskupstwo. Podjął wysiłek odnowy Kościoła. Kierował synodami w Sewilli (619), w Toledo (633), które m. in. ułożyły symbol wiary odmawiany w Hiszpanii oraz ujednolicił liturgię. Fundator kościołów, klasztorów, szkół, bibliotek. Zabiegał o podniesienie po- ziomu intelektualnego i duchowego kleru. Był znakomitym pisarzem. Pozostawił po sobie bogatą spuści- znę literacką. Jego największym dziełem jest dwudziestotomowy “Codex etimologiarum” - pierwsza pró- ba naukowej encyklopedii, synteza wiedzy, jaką posiadano za jego czasów. Zapamiętano go jako czło- wieka wyjątkowego miłosierdzia. Zmarł 4 kwietnia 636 r. Kanonizowany w 1598 r. Innocenty XIII ogło- sił go doktorem Kościoła (1722). Jest patronem Hiszpanii, Sewilli. W ikonografii św. Izydor przedstawiany jest w stroju biskupim. Ma paliusz. Czasami ukazywany jako jeździec na koniu. Jego atrybutem jest miecz.