Błogosławieństwa ojca twego niech dłużej trwają niż błogosławieństwa mych przodków, jak długo trwać będą pagórki odwieczne - niechaj spłyną na głowę Józefa, na głowę tego, który jest księciem wśród swoich braci!
Św. Efrem, diakon, doktor Kościoła. Urodził się około 306 r. w Nisibis (Mezopotamia). Jako nauczyciel
przyjął święcenia diakonatu. Gdy w roku 363 miasto zdobyli Persowie, wyemigrował do Edessy. Był
wybitnym egzegetą, kaznodzieją. Jego spuścizna literacka - pieśni, poematy, hymny, komentarze - wskazująca
na rozległą kulturę teologiczną, jest ogromna. W wielu tekstach wyraża przywiązanie i cześć do
Matki Bożej. Nazwano go “harfą Ducha Świętego”. Z utworów pełnych żarliwości i poetyckiego natchnienia
wyłania się osobowość wrażliwa, ciepła, o urzekającej pobożności. Jest największym poetą syryjskim,
jednym z największych poetów chrześcijańskich. Zmarł 9 czerwca 373 r. Jest patronem Asturii.
W ikonografii św. Efrem przedstawiany jest w stroju mnicha lub diakona. Jego atrybutem jest księga lub
zwój oraz krowa. Rzadko występuje w sztuce religijnej zachodniej.