Błogosławieństwa ojca twego niech dłużej trwają niż błogosławieństwa mych przodków, jak długo trwać będą pagórki odwieczne - niechaj spłyną na głowę Józefa, na głowę tego, który jest księciem wśród swoich braci!
Św. Bernardyn ze Sieny, zakonnik, doktor Kościoła (1380 - 1444). Wcześnie osierocony, wychowywał
się u krewnych. Miał 19 lat, kiedy skończył prawo w Sienie. W 1402 r. wstąpił do franciszkanów. W dwa
lata później przyjął święcenia kapłańskie. Dał początek nowej gałęzi zakonu - zwanego obserwantami (u
nas bernardynami) - wprowadzając surową regułę. Bernardyn jako wybitny mówca przemierzył ówczesną
Italię. Jego kazania oddziaływały na wielu słuchaczy. Twórca cennych dziel teologicznych. Człowiek
pokorny - trzykrotnie odmówił proponowanego mu biskupstwa w Sienie, Ferrarze i Urbino. Znany z gorliwej
modlitwy i szczególnej czci Imienia Jezus. Nabożeństwo do Imienia Zbawiciela zawdzięcza mu
decydujący rozwój. Bernardyn w latach 1438 - 1442 pełnił urząd wikariusza generalnego zakonu. Brał
udział w Soborze Florenckim (1439), gdzie działał na rzecz zjednoczenia Greckiego Kościoła Ortodoksyjnego
z Katolickim. Zmarł w Aquili i tam go pochowano. Jest patronem bernardynów, Sieny, rodzinnej
miejscowości Massa Martitima oraz tkaczy. Orędownikiem chorych na gardło i krwawiących. Wśród
bernardynów są polscy błogosławieni i święci: Szymon z Lipnicy, Jan z Dukli, Władysław z Gielniowa.
Wywarli oni poważny wpływ na życie religijne w Polsce.
W ikonografii Święty przedstawiany jest w habicie bernardyńskim; czasem jako kaznodzieja. Jego atrybutami
są: u nóg trzy infuły, których odmówił; otwarta księga; krzyż z monogramem IHS; w ręku monogram
IHS w promieniach.