Św. Barnaba, Apostoł (+ ok. 60). Pochodził z Cypru. Przyjąwszy chrześcijaństwo całą swoją majętność
przekazał Apostołom, co odnotowują Dzieje Apostolskie: Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to
znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i
złożył u stóp Apostołów (4,36-37). Po raz pierwszy wprowadził św. Pawła do chrześcijańskiej gminy w 

Jerozolimie. Był człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary (Dz 11,24). Wysłany do Antiochii
Syryjskiej, aby kierował i umacniał chrześcijan, odszukał św. Pawła w Tarsie i razem z nim pracował
przez rok (42 r.). Był towarzyszem Apostoła Narodów w jego pierwszej podróży misyjnej w Azji Mniejszej
(Dz 13,1-14,27). Według tradycji po Soborze Jerozolimskim (Dz 15,2 n) powrócił na Cypr, gdzie
prowadził działalność apostolską jako pierwszy biskup i pasterz tej wyspy. Miał działać w Rzymie, Aleksandrii,
Mediolanie. Według tradycji około 60 roku w Salaminie poniósł śmierć męczeńską przez ukamienowanie.
Patron Florencji i Mediolanu, w którym według opowieści nauczał. Orędownik podczas
kłótni, sporów, smutku oraz burz gradowych.
W ikonografii św. Barnaba przedstawiany jest jako starszy mężczyzna z długą brodą w tunice i płaszczu
albo w szatach biskupich, czasami jako kardynał. Jego atrybutami są: ewangeliarz, zwój pergaminu, gałązka
oliwna, halabarda, model kościoła.