Błogosławieństwa ojca twego niech dłużej trwają niż błogosławieństwa mych przodków, jak długo trwać będą pagórki odwieczne - niechaj spłyną na głowę Józefa, na głowę tego, który jest księciem wśród swoich braci!
Św. Atanazy Wielki, biskup, doktor Kościoła. Urodził się w 295 r. w Aleksandrii. W młodym wieku żył w odosobnieniu na pustyni egipskiej, gdzie spotkał św. Antoniego Pustelnika, swego mistrza. W 319 r. przyjął diakonat. Jako sekretarz biskupa Aleksandra brał udział w synodzie w Nicei (325) i przyczynił się do potępienia arian. Później został metropolitą Aleksandrii. Walka arian z Kościołem, w którą włączali się kolejni cesarze, rzuciła głęboki cień na życie i pasterzowanie Atanazego. Pięciokrotnie był zmuszany przez kolejnych władców do opuszczenia Aleksandrii i przebywania na wygnaniu. Trewir, Rzym, pusty- nia były miejscami jego 17-letniej banicji. Atanazy głosił chrześcijaństwo w Etiopii i Arabii. Był znako- mitym kaznodzieją oraz wybitnym teologiem. Zmarł 2 maja 373 r. Pozostawił traktaty. W “Żywocie św. Antoniego” dał podwaliny pod koncepcje życia zakonnego.