Św. Anzelm, benedyktyn, biskup, doktor Kościoła (1033 - 1109). Urodził się w możnej rodzinie w mia- steczku Aosta (Piemont). Mając 27 lat przyjął habit benedyktyński w Le Bec. W trzy lata później został wybrany przeorem, następnie opatem. W 1078 r. Wilhelm II powołał go na stolicę prymasowską w Can- terbury. Wkrótce jednak doszło do konfliktu na tle królewskich roszczeń dotyczących zarządzania Ko- ściołem na terenie Anglii. Anzelm musiał wyjechać na kontynent. Prosił Urbana II, aby zwolnił go z urzędu arcybiskupa, ale bezskutecznie. Przez pewien czas wiódł życie tułacze. Kiedy po śmierci Wilhel- ma II wstąpił na tron Henryk I, na jego zaproszenie prymas Anzelm powrócił do Anglii. Realizując wy- tyczne papieskie dotyczące inwestytury, wszedł w ponowny konflikt. Został skazany na wygnanie. Poro- zumienie między Rzymem i królem, który zrzekł się władzy mianowania biskupów i obsadzania urzędów kościelnych, umożliwiło Anzelmowi powrót do Canterbury Zajął się gorliwie duszpasterstwem oraz re- formowaniem życia zakonnego. Powstały wtedy jego dzieła teologiczne i filozoficzne, które utorowały drogę do syntezy scholastycznej - stąd nazywany jest “Ojcem scholastyki”. Stworzył podstawę do rozwa- żań wzajemnego stosunku wiary i rozumu, które nie wykluczają się, ale uzupełniają. Według biskupa Anzelma wiara uprzedza rozum, a ten wyjaśnia jej tajemnice. W 1720 r. został ogłoszony doktorem Ko- ścioła. “Nie pragnę wiedzieć, aby móc wierzyć, ale wierzę, aby móc rozumieć”. Św. Anzelm