Św. Heribert (Herbert), biskup. Św. Heribert urodził się w Wormacji w Niemczech około roku 970; wy- chował się w klasztorze w Lotaryngii. Tamże chciał wstąpić do zakonu benedyktynów, ale posłuszny wezwaniu ojca wrócił do Wormacji, gdzie otrzymał kanonię. Jako młody kapłan został zaufanym doradcą młodego cesarza Ottona III, kanclerzem diecezji, a w końcu w roku 998 arcybiskupem Kolonii. W tym samym roku wyjechał z cesarzem do Rzymu; towarzyszył również cesarzowi w jego ostatnich chwilach. Otton III zmarł w roku 1002. W sporze o sukcesję św. Heribert występował początkowo przeciwko Hen- rykowi II, z którym był poróżniony. Jednak wkrótce obaj święci, arcybiskup i cesarz, uroczyście się po- godzili i odtąd pracowali wspólnie dla dobra ludzi. Św. Heribert był wzorem człowieka i kapłana. Z natu- ry był łagodny i spokojny, ale równocześnie bardzo wymagający, świątobliwy, ale znający wartość pie- niądza. Osobiście pilnował, aby jego majątek był zawsze sprawiedliwie dzielony między biednych. Był człowiekiem modlitwy. Pewnego razu jego modlitwy sprowadziły ulewny deszcz, który uratował zbiory i pozwolił uniknąć klęski głodu. Umarł w roku 1021. W modlitwach wzywa się go w czasie suszy.