Św. Jan Boży (Jan Cidade), brat zakonny. Urodził się w Portugalii. Mając kilka lat, pod wpływem opo- wieści przygodnego wędrowcy wiedziony chęcią poznania świata, opuścił potajemnie rodzinny dom. Po parotygodniowej wędrówce znalazł schronienie i opiekę u jednego z mieszkańców hiszpańskiego mia- steczka Oripeza, który nazwał małego chłopca “Janem otrzymanym od Boga - a Deo”. Mając dwadzie- ścia kilka lat opuścił dom opiekunów. Kilkakrotnie zaciągał się do wojska, Brał udział w wojnie hiszpań- sko-francuskiej, był pod Wiedniem z korpusem ekspedycyjnym księcia d'Alba. Przebywał w afrykańskiej Ceucie, następnie na Gibraltarze. Przez pewien czas był wędrownym księgarzem. Podczas pobytu w Gra- nadzie, pod wpływem kazania św. Jana z Avili, podjął radykalną zmianę swego życia. Żywiołowość, z jaką okazywał żal za grzechy i duchową przemianę, spowodowała, że posądzono go o postradanie zmy- słów. Umieszczono go w szpitalu dla umysłowo chorych, w którym zetknął się z nieludzkimi sposobami traktowania chorych. Kiedy odzyskał wolność, podjął się na stałe opieki nad chorymi. Założył własny szpital, który utrzymywał z kwesty. Organizował w nowej formie szpitalnictwo. Opiekował się także sie- rotami, ludźmi starymi, bezdomnymi, ubogimi, wędrowcami. Z czasem pozyskał sobie towarzyszy - two- rząc początki zakonu szpitalnego zwanego “dobrymi braćmi – bonifratrami”. Wyczerpany pokutą i nie- zwykłe aktywnym trybem życia, św. Jan zmarł w roku 1550, mając 55 lat. Jego relikwie spoczywają w Granadzie. Jest patronem Granady; księgarzy, chorych, pielęgniarek i szpitali, opiekunem służby zdro- wia.