Św. Kazimierz, królewicz. Drugi z kolei syn Kazimierza Jagiellończyka. Urodził się 3 października 1458 roku w Krakowie na Wawelu. “Był m łodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu” - pisał jego nauczyciel, ks. Jan Długosz. W 1471 roku wyrusza na Węgry gdzie obiecano mu koronę. Wyprawa kończy się fiaskiem. Po powrocie do kraju królewicz bierze czynny udział w życiu politycznym. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie jako namiestnik rządzi w Koronie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Wezwany przez ojca do Wilna, umiera w dro- dze. W Grodnie “Opowiedziawszy dzień śmierci swej tym, którzy mu w niemocy służyli [...] ducha Panu Bogu poleciwszy wypuścił 4 dnia marca R.P. 1484, lat mając 26” - napisał ks. Piotr Skarga. Pochowano go w katedrze wileńskiej, która od tej pory stała się miejscem pielgrzymek. Jest jednym z najbardziej popularnych świętych polskich. Patron Polski, Litwy. W ikonografii atrybutem Świętego jest mitra książęca. Przedstawiany także ze zwojem w dłoni, na któ- rym są słowa łacińskiego hymnu: “Omni die dic Mariae” - ku czci Matki Bożej, do której św. Kazimierz miał wielkie nabożeństwo.