Adam i Ewa, pierwsi rodzice (Rdz 2,7-3,24). Adam - pierwszy człowiek, praojciec ludzkości. Według relacji biblijnej o stworzeniu Bóg ulepił go “z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia” (Rdz 2,7), czyli ducha, czyniąc go zdolnym do samodzielnej egzystencji fizycznej, religijno-moralnej. Ukształtował go na “obraz i podobieństwo” Swoje ( Rdz 1,26; 5,1). Z Ewą, swą niewiastą, cieszył się rajem - pełnią szczęścia. Po grzechu pierworodnym stracił szczególną i wyjątkową więź z Bogiem. Mu- siał pracować i w pocie czoła zdobywać swój chleb powszedni. Był pierwszym rolnikiem. Będąc ojcem ziemskim jest figurą Chrystusa, od którego pochodzimy według ducha (Rz 5,12-21; Kol. 1,15;3,9-10; l Tm 2,13-14). Ewa - pierwsza kobieta, pramatka, małżonka Adama (Rdz 3,20;4,1; Tb 8,6; 2 Kor 11,3; l Tym 2,13). Opis jej stworzenia “z żebra Adama” podkreśla tożsamość człowieczeństwa kobiety i męż- czyzny. Zwiedziona przez szatana popełniła grzech, powodując nieszczęście duchowe i egzystencjalne. Grzech i kara nie przekreśliły zawartego w błogosławieństwie Bożym daru przekazywania życia, choć sprowadziły cierpienia i trudy. Ewa jest figurą Maryi, przez którą przyszło na świat zbawienie. Jedna z legend głosi, że Adam miał być pochowany w okolicach Hebronu, inna zaś podaje, że na Kalwarii, gdzie krople krwi umierającego Chrystusa padły poprzez szczeliny spękanej trzęsieniem ziemi na czaszkę Adama.